Αν και δεν υπάρχει ένας µοναδικός ορισµός της τηλεϊατρικής (µια µελέτη αναφέρει 104 διαφορετικούς ορισµούς ), ο Παγκόσµιος Οργανισµός Υγείας υιοθέτησε τον ακόλουθο: «Η παροχή υπηρεσιών υγειονοµικής περίθαλψης από όλους τους επαγγελµατίες υγειονοµικής περίθαλψης, εκεί όπου η απόσταση είναι ένας κρίσιµος παράγοντας, χρησιµοποιώντας τις τεχνολογίες πληροφοριών και επικοινωνιών για την ανταλλαγή έγκυρων πληροφοριών για τη διάγνωση, τη θεραπεία και την πρόληψη ασθενειών και βλαβών, την έρευνα και την αξιολόγηση, καθώς και για τη συνεχιζόµενη εκπαίδευση των παροχέων υπηρεσιών υγείας, όλα προς όφελος της αναβάθµισης της υγείας των ατόµων και των κοινοτήτων τους».
Πολλές φορές συνηθίζεται να χρησιµοποιείται και ο όρος τηλε-υγεία (telehealth). Θα µπορούσε κανείς να υποστηρίξει πως πρόκειται επί τοις ουσίας για το ίδιο πράγµα. Κάποιοι διαχωρίζουν την τηλεϊατρική ώστε να αναφέρεται στην παροχή υπηρεσιών υγείας από ιατρούς και µόνον, ενώ την τηλε-υγεία να αφορά σε υπηρεσίες από επαγγελµατίες υγείας γενικότερα (π.χ. φυσικοθεραπευτές, νοσηλευτές, φαρµακοποιούς, κ.ά.), ενώ οι περισσότεροι τους χρησιµοποιούν για τον ίδιο ακριβώς σκοπό δίνοντας κάποιες φορές στον όρο τηλε-υγεία έναν ευρύτερο ορισµό (π.χ. αποµακρυσµένες υπηρεσίες υγείας χωρίς την αναγκαστική χρήση κλινικών υπηρεσιών). Η τηλεϊατρική ή τηλε-υγεία στοχεύει ουσιαστικά στην παροχή κλινικής υποστήριξης, υπερνικώντας τα γεωγραφικά εµπόδια που συνδέουν τους χρήστες που δεν είναι στην ίδια φυσική θέση.
Η τηλεϊατρική ξεκίνησε τη δεκαετία του ’60 ωθούµενη ουσιαστικά από στρατιωτικές ανάγκες και από τον τοµέα του διαστήµατος, καθώς εκείνη την εποχή ελάχιστοι µπορούσαν να έχουν τον κατάλληλο εξοπλισµό. Στη συνέχεια, στην πιο πρόσφατη µορφή της, εµφανίστηκε στα µέσα µε τέλη του 19ου αιώνα, µε τα πρώτα αποτελέσµατα να επιδεικνύονται στις αρχές του 20ου αιώνα µε την µετάδοση ηλεκτροκαρδιογραφήµατος µέσω απλής τηλεφωνικής γραµµής.
Ο σηµερινός ασθενής δεν έχει καµία απολύτως σχέση µε τον ασθενή των παλαιότερων εποχών, είναι πληροφορηµένος και ενήµερος. Τις περισσότερες φορές πριν πάει στον ιατρό ή στο νοσοκοµείο έχει ήδη αναζητήσει πληροφορίες σχετικά µε τα συµπτώµατα που νιώθει ή την ασθένεια που πιστεύει ότι αντιµετωπίζει, έχει µιλήσει µέσω web-forums µε άλλους ασθενείς µε αντίστοιχες περιπτώσεις και συµπτώµατα και έχει διαµορφώσει ακόµη και άποψη για τις εναλλακτικές θεραπείες που διατίθενται.
Αυτός ο ασθενής πολλές φορές, δυστυχώς στην Ελλάδα, έχει αρχίσει και τη φαρµακευτική αγωγή αυτοβούλως. Όλα αυτά ενισχύονται στον κόσµο του Διαδικτύου όπου οι πληροφορίες είναι διαθέσιµες σε όλους.
Ένα µεγάλο όµως πρόβληµα είναι να µπορεί κανείς να διακρίνει τις έγκυρες πληροφορίες, ώστε να µην οδηγηθεί σε λάθος ενέργειες και συµπεράσµατα µε άµεσο άσχηµο αντίκτυπο στην υγεία του ή στην ποιότητα ζωής του.
Λόγω της πανδημίας κατέστη επιτακτική ανάγκη η εφαρμογή της τηλε-υγείας ως ένα από τα βασικά μέσα αποκατάστασης στην φυσικοθεραπεία. Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός οτι η παροχή υπηρεσιών φυσικοθεραπείας πραγματοποιείται, επί το πλείστων, διά ζώσης, είναι προφανές ότι η τηλε-υγεία -τηλεαποκατάσταση αποτελεί μια νέα πρόκληση για τους θεραπευτές.
Μια ακόµη πρόκληση είναι και ο µη αποκλεισµός συγκεκριµένων οµάδων από τις υπηρεσίες τηλε-υγείας. Για παράδειγµα, µετανάστες, άτοµα µε ειδικές ανάγκες, αποµονωµένες περιοχές, άνθρωποι χαµηλού βιοτικού και µορφωτικού επιπέδου, άποροι, ηλικιωµένοι, κ.ά., θα πρέπει να µπορούν να έχουν ίση πρόσβαση στις εφαρµογές της τηλε-υγείας.
Σύμφωνα με τους Blanquero και συν (2020), η χρήση εφαρμογής ασκήσεων καθοδήγησης με ανατροφοδότηση, που εκτελούνται σε οθόνη αφής tablet, επιταχύνουν την επιστροφή στην εργασία, ελαττώνουν τη χρήση πόρων υγειονομικής περίθαλψης και βελτιώνουν την κλινική ανάκαμψη περισσότερο από ένα πρόγραμμα ασκήσεων φυλλαδίου στο σπίτι, σε ασθενείς με οστικούς τραυματισμούς και μαλακών μορίων στο άνω άκρο.
Σύμφωνα με τους Moffet και συν (2015), η τηλεδιάσκεψη είναι μη κατώτερη από την συμβατική πρακτική και δύναται η χρήση της ως αποτελεσματική εναλλακτική λύση για την παροχή υπηρεσιών μετά εξιτηρίου ασθενών με ΟΑΓ.
Οι ασθενείς μαθαίνουν να συνυπάρχουν με τον πόνο και η τηλε-υγεία είναι ένα εργαλείο που τους επιτρέπει να προσηλωθούν στην θεραπεία και να εκτελέσουν το πρόγραμμα την χρονική στιγμή που αυτοί το επιθυμούν (de la Cal et al., 2021). Ένα ακόμα πλεονέκτημα της χρήσης της τηλε-υγείας, είτε ως συμπληρωματική θεραπεία είτε ως μονοθεραπεία στην αντιμετώπιση της οσφυαλγίας, είναι ότι έχει αποδειχθεί ως θεραπεία εξοικονόμησης κόστους σε σύγκριση με την παραδοσιακή πρακτική (Iles et al., 2011; Mbada et al., 2019; Suman et al., 2019; Fatoye et al., 2020).
Είναι ξεκάθαρο λοιπόν πως η τηλε-υγεία είναι ένα αποτελεσματικό, προσιτό, με υψηλό επίπεδο ικανοποίησης και οικονομικά αποδοτικό μέσο παροχής φυσικοθεραπευτικών υπηρεσιών αντιμετώπισης μυοσκελετικών παθήσεων.
Είναι γνωστό ότι το πρόγραμμα που ακολουθείται σε μια φυσικοθεραπευτική συνεδρία για να είναι επιτυχές, πρέπει να είναι εξατομικευμένο. Επομένως, η τηλε-υγεία δεν προτείνεται για όλους τους ασθενείς και για όλες τις παθήσεις.
Η επιλογή της βασίζεται στην κρίση του θεραπευτή, ο οποίος μελετά, προτείνει, συζητάει και επεξηγεί στον ασθενή τις αποδοτικότερες λύσεις για την αντιμετώπιση της εκάστοτε περίπτωσης.
Για περισσότερες πληροφορίες επικοινωνήστε μαζί μας!
Πηγές:
M. Peleg, Y. Shahar, S. Quaglini, “Making healthcare more accessible, better, faster, and cheaper: the MobiGuide Project”, European Journal of ePractice: Issue on Mobile eHealth, no. 20, pp. 5-20, November 2013
P. Finet, R. LeBouquin Jeannès, O. Dameron, B. Gibaud, “Review of current telemedicine applications for chronic diseases. Toward a more integrated system?”, IRBM, vol. 36, pp. 133-157, 2015
A.L. Bossen, H. Kim, K.N. Williams, A.E. Steinhoff, M. Strieker, “Emerging roles for telemedicine and smart technologies in dementia care”, Smart Homecare Technology and Telehealth, vol. 3, pp. 49-57, 2015
L.H. Schwamm, “Telehealth: seven strategies to successfully implement disruptive technology and transform health care”, Health Aff (Millwood), vol. 33, no. 2, pp. 200-206, 2014
Research2Guidance, “The mobile health global market report 2013-2017: the commercialization of mHealth apps”, vol. 3, 2013.
McKinsey & Company, “mHealth: A new vision for healthcare”, McKinsey & Company report, 2010.
D.J. Sternberg, “The new e-health. As technology matures, more sensible approaches to online healthcare are emerging”, Mark Health Serv., vol. 24, no. 1, pp. 46-48, 2004.
M. Cashen, P. Dykes, B. Gerber, “eHealth technology and internet resources: Barriers for vulnerable population”, The Journal of Cardio vascular Nursing, vol. 19, no. 3, pp. 209-217,2004.
J. Deluca, R. Enmark, “E-health: The changing model of healthcare”, Frontiers of Health Services Management, vol. 17, no. 1, pp. 3-15, 2000. Πτυχιακή εργασία: Τηλε-υγεία ως μέσω φυσικοθεραπευτικής αποκατάστασης μυοσκελετικών παθήσεων: ανασκόπηση αρθρογραφίας, Μάτσκα Ελένη Σαραντούλα, Ντζάθα Αικατερίνη.
